martes, 2 de marzo de 2021

PROCESOS AGONIZANTES Y SUICIDAS

Al abismos con una sonrisa fúnebre.

Huyendo de la nada más inmensa hacia la nada más evidente.

Vivir, a menudo, es esa agonía que no tienen hacia la desesperación más intangible.

¿Qué hacer cuando no queda ningún lugar a dónde ir?

Cuando uno se convierte en el centro de su propio vacío....

El futuro cadáver que al fin seré espero que al menos ya no tenga ni nuevas ni viejas esperanza.

La vida se pudre en los huesos. Lenta y rápidamente a la sombra de las horas que se rompen el cuello contra el hueco que va dejando el tiempo.

Nada qué esperar, nada qué hacer, nada qué vivir, nada qué morir.

Escribo palabras muertas que a la vez me escriben totalmente cadáver, o por.

Al fin lanzarse al vacío, y a ver qué pasa..


No encontrando lugar idóneo en donde morir al fin.

Soy sólo un error del azar más idiota.

Sólo me arrastro por un desierto....

¿Por qué nací? Es la evidencia que la vida no tiene nada de sentido.

A veces me sorprendo esperando que la inspiración del suicidio me dé un divino y definitivo empujón.

Mi gran ambición es dejar de ser de una puta vez.

No puedo más, vivir me es insoportable. Pero ¿qué significa vivir? Suponiendo que haya algún tipo de significado, claro.

Dani T. D. 2/3/2021

No hay comentarios:

Publicar un comentario

GALLINES DOMESTIKADES

Vigila a qui votes,  perquè pot guanyar. De totes maneres,  surti qui surt,  el sistema  continuarà sent tan cabró  com fins ara. ¡¡VIVA HON...