Colecciona cromos de la desolación
mientras pasa el tiempo como una rara epidemia
dejando secuelas en lo que me dejo por vivir.
Un año más, dos siglos menos
mientras se descompone
la esperanza como una fruta podrida
en mitad de las aceras
de la tristeza más desproporcionada..
Cada día que pasa
desaprendo un poco más
mientras aspiro a ser niño
por primera vez.
Sí, como quien espera un importante acontecimiento,
sí, como quien espera absolutamente nada en particular.
Dani Torralba i Devesa. 22/12/2016
Poesía, pinturas, reflexiones, aforismos, y demás historias... en castellano, catalán, y otras idiotas (perdón, idiomas) Por Dani Torralba Devesa, un inconsciente que no quiere dejar de soñar bien despierto hasta el final (si hay algún final, claro)
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
IMPROVISACIONES DE UN DESTINO
Un buen día de hace unos años, José Antonio Alegre se quiso suicidar saltando desde su balcón, situado en un noveno piso. Todo pasó en l...
-
Camino i procuro ser valent i curiós, no és fàcil. I sort que no és fàcil. Naufrago un dia més per un desert ple de miralls. Cada dia soc u...
-
Tanta guerra, tanta merda, tanta mentida, tanta esquerda. Tanta injusticia, tanta bandera, tanta desigualtat, tant hort...
-
La democracia puede llegara ser muy peligrosa, sobre todo cuando cualquier imbécil o psicópata puede salir elegido. (La mayoría no siemp...
No esta mal. Ahoda deja de beber, si es posible
ResponderEliminarFernardo Aguate
Yo bebo lo que me da la gana, Merluzo
EliminarDani Torrat