jueves, 14 de enero de 2016

DISCRETA ODISEA

 A veces una dorada melancolia me ayuda a cruzar la tarde lenta e idiota, naufragando en esta oficina. Destino de alquiler. Nunca sé lo que hacer, improviso y sigo por inercia según marcan los cánones de este destino tan irrisorio como todo lo restante. Y mientras, todavía es ahora. Y ahora me voy lejos del asco perpetuo que genera la más sofisticada domesticación de tener que ser en unos parametros marcados por la degeneración más civilizada.

Y mientras prosigo en mi más discreta odisea, y sin ser plenamente feliz, me descojono abiertamente de todo sin complejos. Y que la muerte me pille riendo.

Dani Torralba 14/1/2016

No hay comentarios:

Publicar un comentario

¡¡¡VISCA ISTANBUL!!!

        A QUIN FANTASMA  I XORIÇO  (professional i català) VOTAR???? (Català, Espanyol o Mongol, si ets un humil  o miserable treballador et...