jueves, 5 de octubre de 2023

ENTRE CADENAS

 Este capitalismo que nos ampara,

este capitalismo que nos protege,

este capitalismo que nos compra

 por un puñado de monedas,

este capitalismo que nos

                destruye sádicamente.


Este capitalismo feroz que 

nos salva de ser,

este capitalismo pedagógico

 que nos hace divinos y desmejorados,

este capitalismo que 

absorbe toda revolución,

este capitalismo suicida 

que es la esencia de toda religión.


Este capitalismo apasionante 

que nos pone bien cachondos,

este capitalismo eléctrico que nos vacía,

este capitalismo que 

nos prostituye tan alegremente por detrás y por delante,

este capitalismo que nos 

hace al fin libres entre pesadas cadenas

                                         y diabólicas redes sociales.


Dani T. D. 5/10/2023


INQUIETO CORAZÓN

 Mi corazón inquieto

rebotando por las esquinas 

de la ciudad elástica,

mientras los días de viento se van

tras tus dulces recuerdos.


La vida es rara, pero al fin y al cabo

                               se hace soportable:

un sueño que se sueña despierto,

una bella decadencia que al fin 

se disuelve en el horizonte,

un espacio para reír y danzar como un ángel,

                         como un loco animal.


  Días extraños que van a ninguna parte,

mientras el viento agita, con su manto invisible,

 la ciudad elástica.

Cuando tus dulces recuerdos

laten en mi alegre corazón de hoy.


Dani T. D. 5/10/202



TODOS LOS DESEOS

Cuando se cumplen
 todos los deseos,
empieza la decadencia.

Y con ella,
la vida de repente 
se ilumina,

en todos 
los sentidos.

Pequeño Cioran, 2023

PRINCIPAL TAREA


 La principal tarea de uno es, 

o debería ser,

 encontrar vida antes de la muerte.

Y a menudo no es tan fácil.



Doctor Calamar, 2023

miércoles, 4 de octubre de 2023

FRAGMENTOS LUMINOSOS EN EL DESIERTO

 

  Por inercia, la alarma escandalosa del móvil te levanta de la cama. Resucitas por enésima vez en una realidad absurda, pero fugaz. 

¡Gracias a Dios!

Bajo la ducha intentas naufragar a una isla desierta. Estaría bien.  A cambio te enjabonas bien esa parte, pero no tienes tiempo para llegar al erasmo. El tiempo se te echa encima como un político desesperado de este país tan salvaje como ficticio.

  De pronto, ya estas vestido. Te asomas al espejo, te pareces tanto a ti... ¡Que asco! Entonces, de prisa y corriendo, te planteas el suicidio. Pero no tienes tiempos. A demás, ¿Y si sale mal? Te mandarían a un psiquiatra, te recetarían pastillas, tus familiares y amigos se sentirían culpables y de paso un tanto molestos y avergonzados. Pero en fin, no dejarías de estar a la moda. Porque las idas de olla se llevan más que nunca... Pero a ti las modas te la sudan un buen rato. Así que aplazas el suicidio para tiempos mejores.

Siempre hay tiempo para quitarse de en medio. O si no, ya te quitarán, ya.

  En el metro te sientes un astronauta más camino a una estación espacial. Una vez allí, medirás la temperatura, cojeras muestras, redactaras informes y atenderás al correo eléctrico hasta la hora de la merienda.

 Al fin, fuera del curro, pensarás cosas pueriles y sin importancia, mientras te sonará el móbil. Será ella que querrá quedar el viernes. Tu no lo tendrás claro. Hace tiempo que no tienes claro nada. Y al fin le contestarás que ya la llamarás, que ahora no puedes, que no es buen momento, que estas pasando por un desierto.

Y es un poco verdad. Pero también un poco mentira. ¿Pero, y qué?

Siempre estas acabando y empezando otra vez. Y por primera vez.


Dani T. D. 4/10/2023

INTELIGENCIA ARTIFICIAL

 


  Ya está aquí la inteligencia artificial. El miedo está servido: más control. 

   De hecho, ya hace tiempo que hablamos con ordenadores y máquinas y gorilas de discoteca. De entrada, las cosas se agilizan. El tiempo ofrece más tiempo, la vida parece más fácil. Pero sólo lo parece. En el fondo, es la de siempre...

  Dicen que ya hay ordenadores que pueden escribir una novela, un guion para una peli de Spielberg o una canción para Bisbal.

   El futuro pinta mal (como casi siempre). La perfección de asco. A pasos de gigante se está haciendo realidad aquella sentencia de Einstein: una sociedad dominada por la tecnología es una sociedad de idiotas. De hecho la idiotez cada vez es un valor al alza.

  Pero no todo debe ser negativo.  ¿O si?

  Dani T. D. 4/10/2023


ESCAPADES DIARIES

   A diari vaig a una oficina a treballar. M'hi passo unes vuit hores. No em puc queixar, tinc feina. Podria dir que soc una persona integrada en la societat. Però tampoc és veritat del tot.

El meu sou no es per llençar coets.

 Sovint somnio despert. I somnio que m'escapo d'aquesta vida laboral tan idiota. 

I em dedico a pintar i a fer articles per una revista de música. O em dedico a prendre sol, a llegir i a coleccionar magnífiques postes de sol de tot el món.

Això si que seria viure!

Perquè en principi es treballa per diners, per un. Però tampoc és veritat del tot. Es treballa per l'empresari, per l'estat, pel sistema, jo que sé.

Però no em queixo. He arribat fins aquí: alegre i il.lusió encara.

  Il.lusió d'escapar-me del deure més gris, de mi mateix. d'aquest món tan tediós pervers. Sí escapar-me amb una amant casual. Trobada de cop i volta en un bar. Un bar de nàufrags lectors d'en Buckowsky, Pessoa i en Tolstoi.

I amb el meu amant fariem cançons per cantar-les per escenaris i plaçes tot el món, a canvi de menjar, vi i un lloc per dormir. Ben mirat, un no necessitat tantes coses.

Seriem lliures sense deures, ni cadena, ni país, ni propietat.

Estaríem fets dels teixits dels soms, com deis Shakeaspeari.

  Ja podeu veure, flipo sol. És de franc, és l'essència d'estar viu. O, ben mort, que també podria ser...


Dani T. D. 4/10/2023


NO TINC RES

 No tinc res o gairebé res per això sóc ric, molt ric. Només tinc aquesta brisa suau que ara em perfuma el teu dolç record entre el desig i ...